Geschreven: juli 2014.
Vandaag ga ik met zwangerschapsverlof: 16 weken vrij, wat een luxe. Tegelijkertijd constateer ik bij mezelf een lichte jaloezie dat het (werkende) leven van mijn man geen enkele hinder ondervindt, terwijl bij mij de pauzeknop aangaat. Hij krijgt na de geboorte twee dagen vrij, om vervolgens weer fluitend verder te gaan.
Intussen volg ik het debat dat in de reclamewereld is opgelaaid door de uitspraken van Kevin Roberts. Hij zegt dat er vandaag de dag geen seksediscussie meer zou zijn en dat vrouwen het prima vinden om niet aan de top te komen, omdat ze daar toch geen ambitie voor zouden hebben. De topman van Saatchi & Saatchi is inmiddels naar huis gestuurd en de discussie over gelijkheid is in volle gang.
Generatiekloof carrièrevrouwen?
Adformatie laat topvrouwen uit de branche deze maand hun licht schijnen op dit nog immer actuele issue. ‘Vrouwen lopen thuis tegen glazen plafond aan, niet op kantoor’, kopt het interview met Alwine de Jong van Being There. De weg naar de top gaat volgens haar per definitie gepaard met fulltime werken en veel overwerken. Jammer dat ze het zo zwart-wit schetst, want volgens mij leven we steeds meer in een tijd waarin extreem hard werken om carrière te maken in de traditionele zin van het woord – voor geld, titels en auto’s – niet meer het belangrijkst is. Inspiratie, zelfontplooiing en een goede werk/privé balans klimmen hard op de voorkeursladder van de huidige generatie. Míjn generatie vrouwen dus, mijn generatie moeders. Maar goed, daarmee zwengel ik weer een heel andere discussie aan – welke ik graag bewaar voor een later moment.
Verdeling ouderschap
Interessanter in deze discussie is de rol die De Jong toeschrijft aan de thuissituatie. Een goede verdeling van het ouderschap en uitbesteding van huishoudelijke taken maken dat je als vrouw zelf in de hand hebt hoeveel en hoe hard je kunt werken. Klinkt logisch, helemaal mee eens. Maar de bewering dat het doorbreken van het glazen plafond een taak en verantwoordelijkheid is voor de vrouw alleen, stuit mij tegen de borst. Het klopt dat vrouwen vaker parttime gaan werken dan mannen, na de komst van kinderen. Maar ligt dat 100% aan de vrouwen in kwestie? Zijn zij te weinig ambitieus en bang om zorgtaken ‘los te laten’, zoals je zo vaak leest?
Nee, is mijn antwoord. Het is makkelijk gezegd dat je er als vrouw zelf voor moet zorgen dat jouw partner ook minder gaat werken. Voor de man in kwestie is dat echter nog niet zo eenvoudig. Het is nou eenmaal nog niet vreselijk gebruikelijk dat mannen massaal ouderschapsverlof bij hun baas aanvragen. De drempel ligt daarvoor gewoon nog een stuk hoger en er is een cultuuromslag nodig om die te verlagen. En dat begint niet alleen bij de vrouw, maar ook zeker bij de overheid en werkgever.
Verlof voor vaders
Renske Keizer, de allereerste hoogleraar vaderschap ter wereld, zei hierover in Het Parool: “De mannen die ouderschapsverlof opnemen of parttime werken, zijn doorgaans blank, hoogopgeleid en werkzaam in de weinige sectoren waar het geaccepteerd is, zoals bij de overheid. In Nederland ontbreekt doorgaans de financiële prikkel die het aantrekkelijk maakt verlof op te nemen. Als zo’n prikkel er wel is, zie je dat mannen er meer toe geneigd zijn.”
Bij uitstek een taak van de overheid dus, wat begint bij de geboorte: diverse onderzoeken laten zien dat mannen die langer vaderschapsverlof hebben, op lange termijn ook meer betrokken zijn bij opvoeding en huishouden. Daarnaast speelt de werkgever een belangrijke rol om de drempel voor mannen te verlagen om minder te gaan werken, zonder daarbij in te leveren op carrièrekansen. Het gaat wat mij betreft dan ook niet om emancipatie van de vrouw, maar juist om die van de man. Gelijkheid moet immers van twee kanten komen.
We komen van ver
Als je luistert naar Hedy d’Ancona, die onlangs aanschoof bij Thomas Erdbrink in Zomergasten, realiseer je je dat we van ver komen als het gaat om die gelijkheid. De randvoorwaarden zijn er, daarvoor hoeven we geen bh’s meer te verbranden. Mannen en vrouwen hebben op papier gelijke kansen en mogelijkheden als het gaat om studeren en werken. Maar het is aan onze generatie om de shift te maken van papier naar praktijk. Want we zijn er nog lang niet. Mannen verdienen nog steeds meer. Vrouwen werken nog steeds minder. Met quota om meer vrouwen aan de top te krijgen, komen we er niet. De echte winst valt te behalen bij de grote meerderheid.
Met mijn 32-urige werkweek behoor ik tot de grote groep parttimers die ons land rijk is. Gelukkig voor mij is dat in de feminiene PR-branche zeer gebruikelijk – anders dan in de reclamewereld, waarin de discussie momenteel woedt. Nu ben ik geen ‘topvrouw’, maar ik werk wél als senior PR-adviseur bij een gerenommeerd PR-bureau voor prachtige klanten. Natuurlijk hoort overwerken daar soms bij. Maar het is zeker geen dagelijkse voorwaarde om goed te zijn in je werk, te worden gewaardeerd en vooruit te komen in je carrière. PR-adviseur ben je 24 uur per dag. Daar staat tegenover dat ik ook flexibel ben wanneer er thuis iets aan de hand is. Want ik ben óók 24 uur per dag moeder van straks twee kleine kinderen. Ik ondervind dus op dagelijkse basis dat het één het ander niet uitsluit, mits de randvoorwaarden er zijn. Zowel op de werkvloer als thuis.
Emancipatie voor de man
Ik zeg daarom: investeer in de emancipatie van de man. Dat is niet alleen de verantwoordelijkheid van de vrouw, maar ook van overheid en werkgever. Helaas kunnen we mannen niet laten baren, die twijfelachtige eer komt mij zeer binnenkort voor de tweede maal toe. Maar alles daaromheen moeten we toch makkelijker kunnen maken met z’n allen. In 2017 wordt het vijfdaagse betaalde kraamverlof voor vaders ingevoerd: een klein stapje in de goede richting, hoewel Laura de Jong in de Volkskrant het als ‘loos gebaar’ omschreef. Intussen ga ik heus genieten van de 16 weken die mij toebedeeld zijn. Om daarna opnieuw de balans te vinden tussen de dynamiek van de bureauwereld en de hectiek van het gezinsleven. Met een man die net als ik een parttime dag opneemt. Ik heb er alle vertrouwen in.
Comments