“What do countries with the beste coronavirus responses have in common? Women leaders.”
Ik kreeg het Forbes artikel met deze kop van alle kanten toegestuurd gister. Heb je dit gelezen? Girlpower! Moet je iets mee doen! Wiehoo!
Ik had het inderdaad gelezen. En mijn eerste reactie was dan ook zeker: “Zie je wel! Vrouwelijk leiderschap is wat we nodig hebben!” Sterker nog, ik postte het artikel direct op mijn social kanalen met als bijschrift: Who run the world?! GIRLS!
Toch heb ik het 5 minuten na plaatsen weer weggehaald. Het voelde niet goed. Ik merkte dat ik er een nachtje over moest slapen.
Want, wat wordt er eigenlijk gezegd? Wat wordt er precies bedoeld? Het artikel gaat over de aanpak van deze vrouwelijke leiders rondom Corona. Dat Angela Merkel het virus direct serieus nam, het niet ontkende en het al zeker niet nodig vond iets of iemand de schuld te geven. In de actie, testen, hoppatee. De minste zieken en doden van Europa. Maar komt dat doordat ze een vrouw is?
Zeker, Jacinda Ardern uit Nieuw-Zeeland inspireerde mij ook toen ze haar maatregelen aankondigde afgelopen maand. Helder en gedetermineerd. Liefdevol bijna. Slechts 4 doden. Komt dat doordat ze een vrouw is?
De aanpak van Noorwegen en Denemarken dan. Zij hielden persconferenties voor kinderen en legden het uit wat het virus inhield, en dat het ok is om je angstig te voelen. Toegegeven, dit voelt meer als een ‘vrouwelijke’ aanpak, maar zien we dit mannen dan niét doen?
Het Forbes artikel, geschreven door een vrouw, werd veel gedeeld. Met name door vrouwen. Ik ben echt de eerste die zegt dat vrouwen meer positie mogen innemen op prominente plekken in de wereld en dat vrouwelijke waarden nog steeds sterk zijn ondervertegenwoordigd. En dat dat zonde is. Maar dit betekent niét dat ik vind dat vrouwen beter zijn dan mannen. Dit betekent niét dat vrouwen betere leiders zijn.
Want wat levert het op, wanneer we vrouwelijke leiders zo expliciet op hun vrouw-zijn beoordelen? Werken we hiermee niet juist die polarisatie in de hand, waar we eigenlijk vanaf zouden moeten willen? Ik schreef al eerder: we kunnen een probleem niet oplossen op het niveau waar het is ontstaan. Natuurlijk, er is nog veel werk te verrichten op het gebied van emancipatie, diversiteit en inclusie. Maar vrouwen op een voetstuk zetten vanwege hun vrouw-zijn, werkt naar mijn idee averechts: dat is een probleem oplossen op het niveau waar het is ontstaan.
Ik geloof in een wereld waarin het er amper toe doet of je man of vrouw bent. En ik zeg amper, want ik wil de verschillen zeker niet onder het tapijt vegen. Maar laten we wel wezen; er zijn grotere verschillen tussen mensen als individu, dan tussen mannen en vrouwen.
Dus laten we eens proberen uit te zoomen. In basis heeft ieder individu toegang tot de mannelijke en vrouwelijke energie. Het is een vorm van onderdrukking om mensen te laten geloven dat ze alleen over de vrouwelijke energie beschikken als ze vrouw zijn, en alleen over de mannelijke als ze man zijn, schrijft Pamela Kribbe in ‘De Verboden Vrouw Spreekt.’ Vrouwen werden eeuwenlang gedwongen zich te identificeren met hun vrouw-zijn, dat werd gedefinieerd in termen van partnerschap en moederschap, maar ook met irrationeel en emotioneel zijn. Mannen werden net zo goed in een keurslijf gedwongen van man-zijn: rationeel en wilskrachtig, gericht op prestaties leveren. Het eenzijdig definiëren van mannelijkheid en vrouwelijkheid en het dwingen van mensen om die rollen te gaan vervullen, heeft geleid tot hardnekkige rolpatronen, gender-ongelijkheid en alle toestanden van dien.
Dus om daarvan af te komen, moeten we ons realiseren dat beide energieën voor beide seksen beschikbaar zijn. Sterker nog, ze hebben elkaar nodig. Want beide energieën hebben ook hun schaduwkanten, hun keerzijden, waar ik al eerder over schreef. Daarom is die balans tussen beide zo hard nodig, in iedereen.
Natuurlijk vind ik de vrouwelijke leiders uit het Forbes artikel inspirerend. Natuurlijk vind ik dat er meer vrouwelijke rolmodellen nodig zijn. Maar deze vrouwen tonen wat mij betreft vooral een voorbeeld van gebalanceerd leiderschap. Waarbij hun vrouwelijke energie juist gemanifesteerd kan worden omdat het zich heeft verbonden met een volwassen, gebalanceerde mannelijke energie. Het één is niet beter dan het ander. Sterker, het één kan niet zonder het ander. Laten we dát nou eens inzien en omarmen.